I. Skąd się bierze gniew.

     Gniew buchał w jej krwi. Rozpalał ją do czerwoności. Miała ochotę krzyczeć, zdzierać z siebie ubrania. Bić. Zabijać. Jej skóra pokryła się kropelkami potu, skóra delikatnie drżała. Serce biło mocno w jej piersi. Otworzyła zaciśnięte wcześniej oczy, rozchyliła delikatnie wargi. Próbowała równomiernie oddychać, oby się tylko nie zatracić. Piersi falowały jej w rytmie tych starań. Paznokcie wbijały jej się boleśnie w skórę. Nie czuła tego. Zwykła pobudka kosztowała ją wiele cierpień. Mimo że minęły już dwa lat, wciąż nie dawała sobie z tym rady. Bała się zasypiać, aby tylko ponownie tego nie czuć. Nie była do tego stworzona, nie chciała tego. Wszystko było nie tak, jak sobie tego wymarzyła. Chciała innego życia, spokojnego, dostatniego. Teraz jedyne czego pragnęła to móc cofnąć czas.

Tamten dzień prześladował Christine niczym senny koszmar. Wielokrotnie analizowała go, czy aby na pewno nie popełniła jakiegoś błędu. Nie, przeznaczenie zdecydowało za nią. Los wziął sprawy w swoje ręce. Jeden maleńki kamyczek. Jeden grzech. Tyle cierpienia.

     Christine Farley była najlepszą partią w mieście. Zaledwie dwudziestokilkuletnia śliczna i inteligentna blondynka, córka kupca. Życie, które spędzała na studiowaniu ksiąg i przechadzkach uważała za idealne. Niczego więcej nie było jej potrzeba. W każdą niedzielę do posiadłości jej ojca zjeżdżali się kolejni kawalerowie, chętni o rękę Christine. Podobało jej się to zainteresowanie jej osobą. Pragnęła być w centrum zainteresowania. Nigdy żadnego nie zapamiętała na dłużej. Czuła się jeszcze za młoda do zamążpójścia. Bawiły ją te starania, kolejne prezenty znoszone przez mężczyzn do jej domu. Jeden zapamiętała w szczególności. Piękny naszyjnik z pięcioma bursztynami znalezionymi na plażach. Był niezwykły. Wysoki trzydziestokilkuletni przyjaciel jej ojca zakupił go od innych handlarzy. Christine była zachwycona. Jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak pięknego. Kamienie mieniły się w zachodzącym słońcu. Mężczyzna podniósł naszyjnik w celu zawieszenia go dziewczynie na szyję. Na zapięciu był jeszcze jeden mały, czerwony kamyk. W momencie, kiedy zetknął się ze skórą na karku, Christine poczuła ból. Przeszył jej ciało niczym włócznia. Syknęła cicho z bólu. Podniosła dłoń do palącego ją miejsca. Pod palcami wyczuła niewielkie zgrubienie, miejsce, w którym kamyk złączył się ze skórą.

     Jej życie już nigdy nie będzie takie, jakie być powinno. W zapomnienie odszedł dom, mąż i cudowne dzieci. Od tamtego czasu nie mogła opanować gniewu. Każdego ranku zaczynała walczyć. Próba powstrzymania tego uczucia była niemożliwa. To było jej przeznaczenie. Chciała z tym skończyć. Och tak, nie raz próbowała. Kamienny most nad rzeką mógł jej to umożliwić. Lubiła tam stać i czuć wiatr rozwiewający jej długie, blond włosy. Przymykała wtedy oczy i marzyła o spokoju. Wystarczyło podejść trochę bliżej, przekroczyć barierę i zanurzyć się w zimnej wodzie. Poczuć chłód otulający jej ciało. Tak, to było jakieś rozwiązanie. Ale czy na pewno go chciała?